Το 24ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αθήνας || #24thAntiraFestAthens, στο άλσος Βεΐκου, χθες βράδυ, είχε άπειρο κόσμο. Κι αυτό δεν είναι μόνο ποσοτικό μέγεθος, αλλά και ποιοτικός δείκτης.

Όταν έρχονται πολλές χιλιάδες κάθε χρόνο, δεν το κάνουν από κομματικό καθήκον ούτε από μόδα (παρήλθαν οι καιροί αυτοί), αλλά επειδή βρίσκουν νόημα. Και αυτό το νόημα εμπερικλείει πολλά: από πολιτική έγνοια και ανησυχία μέχρι το ότι συναντάνε και γνωρίζουν ανθρώπους ή, πιο απλά, ότι περνάνε καλά, ωραία, υπέροχα. Αλλιώς δεν θα πήγαιναν.

Όλη αυτή η τεράστια διοργάνωση, με τις συναυλίες, τις συζητήσεις, τις εκδηλώσεις τις κουζίνες, τα τραπεζάκια και ένα σωρό άλλο, δεν θα ήταν δυνατή χωρίς τον ενθουσιασμό και την έμπρακτη, ενσώματη συμμετοχή εκατοντάδων ανθρώπων. Άπειρες ώρες για τον σχεδιασμό, το περιεχόμενο, το στήσιμο, τις βάρδιες και τα πόστα, την περιφρούρηση – κάτω από τον ήλιο όλα αυτά. Το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ είναι μια μεγάλη εποποιΐα της βούλησης, μια πολιτική πράξη με νόημα. Όλοι όσοι και όσες το κάνουν πράξη μπορούν και οφείλουν να είναι υπερήφανοι και υπερήφανες. Και είναι.

ΥΓ. Το  φετινό Φεστιβάλ έγινε με μια πρόσθετη τεράστια δυσκολία: η Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών ανακάλεσε, εφτά  μόλις μέρες πριν την έναρξη, την άδεια που  η ίδια είχε δώσει  για την Πανεπιστημιούπολη. Το γεγονός ότι μέσα σε μία βδομάδα, με υπερ-κινητοποίηση, βρέθηκε νέος χώρος, έγινε ανασχεδιασμός των εκδηλώσεων και όλα ήταν έτοιμα είναι  θαύμα.

Όσο για την Πρυτανεία του Πανεπιστημίου, η απόφασή της απαξιώνει και γελοιοποιεί την ίδια:  ποιος σοβαρός θεσμός ανακαλεί, λίγες μέρες πριν  την έναρξη, μια άδεια που έχει δώσει,  για μια κορυφαία εκδήλωση, χωρίς να έχει προκύψει κανένα νέο στοιχείο; Και θα το έκανε άραγε για όποια άλλη εκδήλωση; Οι ερωτήσεις είναι ρητορικές βέβαια.

Μπράβο στους ανθρώπους που κατάφεραν να μη ματαιωθεί το Φεστιβάλ, αλλά και στον Δήμο Γαλατσίου, που έδωσε την άδεια για το κτήμα Βεΐκου, χωρίς να επιδείξει πολιτική στενοκεφαλιά, μικροψυχία και φόβο.

Πηγή: Facebook